คนหิว เกมกระหาย
คนหิว เกมกระหาย เป็นภาพยนตร์จาก Netflix ที่มีการถกกันอย่างมากมายในหลายประเด็นทั้งเรื่องความสมจริงของการถ่ายทอดตัวละครที่ทำอาชีพเชฟ ไปจนถึงเนื้อหาในเรื่องที่นำเรื่องในสังคมไทย มาเสิร์ฟให้ผู้ชม ผ่านเรื่องราวของ ออย (รับบทโดย ออกแบบ ชุติมณฑน์ จึงเจริญสุขยิ่ง) ลูกสาวเจ้าของร้านผัดซีอิ๊วที่เชี่ยวชาญการใช้กระทะและไฟสไตล์สตีทฟู้ด ได้รับการติดต่อจาก โตน (รับบทโดย กรรณ สวัสดิวัตน์ ณ อยุธยา) ให้ไปทำงานที่ Hunger ทีมไฟรเวทเชฟที่คุมโดย เชฟพอล (รับบทโดย ปีเตอร์ นพชัย ชัยนาม) เชฟที่อยู่บนจุดสูงสุดของวงการ ซึ่งการได้เข้ามาสู่โลกใบนี้ก็เปลี่ยนให้ออยมีความกระหายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คนหิว เกมกระหาย เธอหิวการยอมรับ การเป็นคนพิเศษ และสิ่งนี้จะพาเธอไปถึงจุดใดในชีวิตก็ต้องชมตอนจบของภาพยนตร์
แน่นอนว่า Hunger คนหิวเกมกระหาย ทำฉากในครัวและช็อตอาหารได้สวยงาม รวมไปถึงเสียง folly ที่ต้องชื่นชมทีมงานว่าฟังแล้วทำให้หิวขึ้นมาติดหมัด แม้ว่าผู้ชมหลายคนจะทักท้วงเรื่องความไม่สมจริงบางอย่าง แต่แนวทางที่ชัดเจนของเรื่องตั้งแต่การแสดงไปจนถึงทางเลือกในหลาย ๆ ฉากก็สื่อได้อย่างชัดเจนว่า อาหารเป็นเพียงแค่เครื่องมีที่เอาไว้สื่อความที่ผู้สร้างจงใจใส่ไว้อย่างอัดแน่นจัดเต็มตั้งแต่เมนูแรกที่เราได้เห็นจากทีม Hunger ที่เข้ากระตุ้นต่อมรับรสผู้ชมด้วยเมนูเข้มข้น อาทิ
กุ้งล็อบสเตอร์จิ้มซอสดำ ที่ชวนให้นึกถึง ข่าวการพบคราบน้ำมันในทะเลและท่อนำ้มันของบริษัทยักษ์ใหญ่รั่วที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนเป็นข่าวดัง แต่ก็จางหายไปกับกาลเวลา
อาหารในธีม การกินเลือดกินเนื้อ ตั้งแต่ตัวละครเจ้าของงานเลี้ยงที่มีชื่อว่าป๋าเปรมศักดิ์ ไปจนถึงอาหารที่ทำจากก้อนเนื้อม้วนซ้อนกันสนิทแน่นเป็นชั้นมีผักวางข้างบนจนดูคล้าย ‘ต้นไม้’ ที่เติบโตจาก ‘ดิน’ ที่ทำมาจากเลือดเนื้อก็ชัดเจนมากพอที่จะชวนให้คนดูคิดตามว่าอาหารจานนี้จะสื่อถึงอะไร และคนที่กินเข้าไปอย่างเปรมปรีดิ์นั้นคือคนกลุ่มไหนกัน
นกเงือก ที่ถูกนายพรานวีไอพีเชือดกลางป่า
แน่นอนว่าทำให้นึกถึงข่าวคดีที่เกี่ยวข้องกับสัตว์สงวนสองเรื่องมาชนกันทั้งการล่าสัตว์ป่าในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร และการเลี้ยงนกเงือกเป็นสัตว์เลี้ยงของนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง
การเสริมความหมายเหล่านี้ในหลายทาง โดยเฉพาะการคัดเลือกลูกค้าที่มารับประทานในเรื่องให้เป็นคนมีฐานะทางสังคมในบ้านเรา (ที่ชีวิตจริงไม่ได้มีคดีอะไรเหมือนในเรื่อง) มาเล่นบทรับเชิญ อาทิ เทพอาจ กวินอนันต์ นักธุรกิจที่มากินล็อบเตอร์เปิดเรื่อง หรือ วฤธ หงสนันทน์ นักแสดงที่มาจากครอบครัวนักธุรกิจและเป็นที่พูดถึงในฐานะนัดดาของพระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าโสมสวลี กรมหมื่นสุทธนารีนาถ ที่มารับบททศ นักลงทุนหนุ่มที่คอยหนุนหลังออย ก็ช่วยทำให้ทุกอย่างชัดเจนขึ้น อย่างไรก็ตามเรื่องก็ไม่ได้นำเสนอว่า คนรวยคือคนเลวเสมอไปเพราะก็ยังมีฉากซื้ออาหารทะเลที่ทำให้เห็นว่างเงินของพวกเขาหากถึงมือชาวบ้านโดยตรงจะมีประโยชน์เพียงใด
นอกจากเมนูที่สื่อถึงเรื่องการเมือง ก็มีเมนูรสเบาลงที่ดูตั้งใจเสียดสีสังคมไทยและการให้คุณค่ากับชื่อเสียงและภาพลักษณ์มากกว่าคุณค่าของสิ่ง ๆ นั้น หรือความเข้าใจที่ลึกซึ้งกับสิ่งที่ขวนขวายจะได้มาอย่าง
อาหารที่หน้าตาสื่อถึงอวัยวะเพศชาย ทั้งฝอยที่ชวนให้นึกถึงเส้นขน และน้ำซอสสีขาวที่เยิ้มออกมา ผนวกกับตัวละครที่กินที่เป็นคนรุ่นใหม่ ตื้นเขิน ทำผิดกฏหมายได้ชนิดไม่แคร์สังคม รับบทโดนยูทูปเบอร์และคอนเทนต์ครีเอเตอร์ชื่อดัง ก็ชัดเจนว่าเชฟพอลกำลังแจกอะไรให้ใครกิน
เช่นเดียวกับ อาหารบูชาเทพเจ้า และ Ordinary People ที่ทำให้เห็นว่าเปลือกนอกอย่างการพรีเซนต์ และภาพลักษณ์ของคนทำ เป็นสิ่งที่คนกลุ่มหนึ่งให้ความสำคัญยิ่งกว่าเนื้อแท้ของอาหาร (ความรักและครอบครัวที่ผูกกับก๋วยเตี๋ยวงอแง)หรือ ความพยายาม (ที่เชื่อมโยงกับความพยายามของออยกับเมนู ชัยชนะของคลื่นลูกใหม่) สิ่งคนคนหิว ไม่ใช่ทั้งเชฟ และอาหาร แต่คือความต้องการที่จะอยู่เหนือใคร เป็นที่ได้รับการบูชาดั่งเทพสมมุตินั่นเองในบรรดาทุกเมนูของเชฟพอล เมนูที่น่าเสียดายมากที่สุดสำหรับเราคือ ‘เลอ อองฟองต์ คอนซูเม่ ซุป’ ที่มีสองฟังก์ชั่นของการทั้งสะท้อนให้เห็นภาพของคนที่ล้มเหลวจากการรักษาความสำเร็จเอาไว้
ถูกทุนนิยมทำร้าย แต่จมไม่ลงจนปิดความจนและความจริงไว้จากลูกใต้ฉากหน้าที่สวยหรู เหมือนกับตัวซุปที่แท้จริงแล้วทำจากน้ำก๊อกและผงปรุงรสบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป (อาหารซิกเนเจอร์เมื่อนึกถึงความอัตคัต) จนสุดท้ายก็เลือกความตายเป็นจุดหมาย แต่ด้วยความที่ต้องเป็นจุดที่นำไปสู่เหตุการณ์สำคัญของเรื่อง จนทำให้การปรุงน้ำซุปที่เราได้เห็นนั้นดูเป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้ามากกว่าความจงใจตั้งแต่แรก
นอกจากนี้ยังมีจุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าเสียดายอีกหลายอย่าง เช่น การที่ตัวละครเป็นเชฟที่ดูเก่งกาจ แต่บางอย่างก็เล่นง่าย ๆ เช่นการใช้ข้าวค้างคืนทำข้าวผัดที่ทำให้เชฟพอลทึ่ง อาจจะทำตัวละครดูเสียความน่าเชื่อถือ และการแสดงที่ดูจะเน้นไปในทางที่ดู stylised เพื่อเน้นสื่อความหมายจนบางครั้งอาจจะดูไม่เป็นธรรมชาตินัก หรือการที่ช่วงหลังเมื่อความเข้มข้นของบริบทเรื่องการเสียดสีการเมืองลดน้อยลง และความกระชับของเรื่อง และเวลาที่เสียไปกับบางอย่างที่ดูอาจจะไม่จำเป็นนักอย่างเส้นเรื่องความรักของออย ก็แลกมากับความผูกพันกับตัวละครที่น้อยลง ซึ่งส่งผลกระทบกับช่วงท้ายของเรื่อง เมื่อคนดูได้อยู่กับการเดินทางของออยในวงการอาการแบบเต็ม ๆ ก็อาจจะพบว่ารักตัวละครไม่พอที่จะเอาใจช่วยเธอได้จนหมดใจ
แต่ถึงแม้จะเรียกว่าเป็นภาพยนตร์ที่สมบูรณ์แบบไม่ได้ ทว่าข้อผิดพลาดก็ไม่สามรถลบล้างความสนุกเมื่อได้เห็นประเด็นสังคมแปลงร่างไปเป็นอาหารในจอ และการเชื่อมโยงอาหารและชนชั้นไว้อย่างน่าสนใจ Hunger คนหิวเกมกระหาย จึงนับเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่จุดประกายความหวัง ว่าสักวันเราจะชมภาพยนตร์ไทยที่สอดใส้ความหมายไว้อย่างเข้มข้น โดยที่ไม่ต้องยอมประนีประนอมในบางจุดอีก
หนังไทยยอดฮิตติดกระแสที่มีทั้งดีและแย่ปะปนกันไป บทความรีวิวนี้
ถูกเขียนขึ้นมาจากความรู้สึกส่วนตัวของผม หากผิดพลาดประการใด หรือไม่ถูกใจใครต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ แต่ก่อนจะมาเริ่มการรีวิวเรามาดูเรื่องย่อกันก่อนดีกว่า
ภาพยนตร์ไทยเรื่องนี้เป็นผลงานออริจินัลจาก Netflix ที่ในตอนนี้กำลังได้รับความนิยมอย่างมากไปทั่วโลก โดยจะว่าด้วยเรื่องราวของ ออย (รับบทโดย ออกแบบ ชุติมณฑน์) เด็กสาวที่สืบทอดกิจการร้านราดหน้า-ผัดซีอิ๊วของที่บ้าน เธอมีความสามารถในการผัดที่ยอดเยี่ยมจนถูกชักชวนให้ไปเป็นมือผัดในครัวของเชฟชื่อดัง ออยที่สนใจอยากจะยกระดับตัวเองจึงได้ตอบรับคำเชิญนั้น ซึ่งหารู้ไม่ว่าการรับคำเชิญในครั้งนี้จะเปลี่ยนชีวิตและตัวตนของเธอไปตลอดกาล สุดท้ายแล้วเรื่องราวในเส้นทางเชฟของออยจะจบลงอย่างไร ทุกคนต้องไปรับชมด้วยตาตัวเอง Hunger (คนหิว เกมกระหาย) สามารถรับชมได้ทาง Netflix
สำหรับหนังไทยเรื่องนี้นั้นเปิดตัวออกมาทาง Netflix ได้พักหนึ่งแล้ว ส่วนตัวผมเพิ่งมีเวลาและมีอารมณ์จึงเพิ่งได้ดู ช่วงแรกๆ ตอนที่หนังเปิดตัวออกมาผมก็ได้เห็นรีวิวมาบ้างที่มีทั้งคนชอบและคนไม่ชอบ ทว่าสำหรับผมแล้วผมกลับรู้สึกกลางๆ คือไม่ได้ถึงกับชอบ แต่ก็ไมไ่ด้ถึงกลับเกลียด ส่วนที่ผมชอบคือองค์ประกอบโดยรวมของหนังที่ทำออกมาได้ค่อนข้างดูดีตามมาตรฐาน Netflix ทั้งการถ่ายทำ งานโปรดักชั่น และการแสดงของเหล่านักแสดงนำ ส่วนสิ่งที่ผมไม่ชอบมันก็คล้ายๆ กับที่ทุกคนบอกกัน คือเรื่องราวสมจริงสมจัง อย่างฉากที่นางเอกมาผัดข้าวตอนคัดตัว แค่ใช้ข้าวเก่ามันดูเป็นอะไรที่ทุกคนก็รู้ มันจึงแปลกมากที่เชฟระดับสูงอีกคนที่เป็นคู่แข่งของนางเอกจะไม่รู้เรื่องนี้เลย อีกอย่างก็คือหน้าตาอาหารของนางเอกที่เป็นตัวชูของเรื่องอยากผัดหมี่งอแง คือมันควรจะทำให้ดูหน้าตาดีกว่านี้หน่อย เพราะเมนูที่ธรรมดา ไม่ได้แปลว่าต้องจัดจานเสิร์ฟแบบธรรมดา มันยกระดับขึ้นได้อีก
โชคยังดีที่ยังมีส่วนอื่นๆ ในเรื่องที่ดึงความสนใจของผมและทำให้รู้สึกชอบหนังเรื่องนี้ขึ้นมาบ้าง นั่นคือการเสียดสีสังคมที่หนังพยายามสอดแทรกไว้ที่ถึงแม้ว่ามันจะสื่อแบบโต้งๆ ไม่ได้ซ่อนนัยยะอะไรมากมาย แต่การมีฉากเสียดสีเหล่านี้เข้ามาในเรื่องมันก็ยังดีกว่าไม่มีเลย
เช่น การออกครัวครั้งแรกของนางเอกที่ไปทำอาหารให้เหล่านักการเมืองในธีมกินเลือดกินเนื้อ ฉากนี้คือผมชอบที่สุดแล้ว รวมไปถึงการมุ่งไปประเด็นที่ว่าอาหารของเชฟพอลมันอร่อยขนาดที่คนยอมทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้กินเลยหรอ ซึ่งตอนท้ายหนังก็สื่อออกมาชัดๆ ว่า
อาหารมันก็ไม่ได้ไร้ที่ติหรอก เพียงแต่เพราะเชฟพอลมีชื่อเสียงจึงทำให้คนโหยหา อธิบายง่ายๆ ก็คือ การได้กินอาหารของเชฟพอลมันเป็นเหมือนการยกระดับทางสังคมที่เอาไปอวดคนว่าเคยกินมาแล้ว โดยส่วนตัวผมไม่ได้เห็นด้วยกับเรื่องนี้ทั้งหมดและดูจะฟังความข้างเดียวไปหน่อย เพราะในโลกนี้ยังมีเชฟดีๆ อีกหลายคนที่รักการทำอาหารและตั้งใจทำมันจริงๆ ด้วยวัตถุดิบที่ดี ดังนั้น ดูหนังเรื่องนี้ด้วยความบันเทิงพอ อย่าอินมากจนไปเกลียดวงการอาหารก็แล้วกัน
ต่อมาคือด้านการแสดง อย่างที่กล่าวไปก่อนหน้านี้ว่านักแสดงนำในเรื่องส่วนใหญ่แสดงดีกันหมด แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดเช่นกันครับ เพราะบางตัวละครก็พูดแข็งๆ เหมือนท่องสคริปต์ คือดูไร้อารมณ์และมันโดดออกจากโทนหนังไปมาก บวกกับตัวบทที่บ้างครั้งดันพยายามใส่คำคมเข้ามาเยอะเกินจนทำให้แอบดูตลกๆ ไปบ้าง คำบางคำมันก็ไม่ได้เป็นคำที่คนทั่วไปใช้ในชีวิตประจำวันขนาดนั้น ต้องบอกก่อนว่าอันนี้ในมุมมองส่วนตัวของผมนะ
ถึงผมมองคำพูดบางคำมันดูขัดดูตลก แต่ผมก็มั่นใจว่าคนอื่นๆ อาจเฉยๆ และไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันก็ได้ สรุปโดยรวมก็คือ หนังเรื่องนี้เป็นหนังไทยอีกเรื่องที่มีทั้งดีและเสียปะปนกันไป ตัวบทก็ไปไม่สุดขนาดนั้น เลยไม่ได้มีอะไรน่าจดจำเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตาม อย่าเชื่อทั้งหมดที่ผมรีวิว เนื่องจากรีวิวนี้เป็นเพียงความรู้สึกส่วนตัวของผมเท่านั้น ผมไม่ได้ชอบแต่ไม่ได้แปลว่าทุกคนจะคิดแบบเดียวกัน ทางที่ดีที่สุดคือทุกคนต้องไปรับชมและตัดสินมันด้วยตาของตัวเอง
